Í karllægum heimi íþróttanna er mikilvægt að tryggja það að kynjajafnrétti sé til staðar. Í gegnum tíðina hafa konur fengið minna greitt fyrir sömu vinnu, hvort sem um er að ræða leikmenn, þjálfara, dómara, stjórnendur eða aðra. Stelpur fá jafnframt minna pláss í umræðunni um íþróttir og  fá síður lof fyrir góðan árangur. Litlir hlutir skipta máli í stóra samhengingu og áðurnefnd dæmi hafa raunveruleg áhrif á stöðu kvenna í íþróttaheiminum. Til að bæta stöðuna, svo að íþróttasamfélagið sé hvetjandi umhverfi sem konur vilja vera partur af til lengri tíma, þá væri t.d. hægt að borga konum sambærileg laun á við menn, fjalla meira um þær, mæta á leiki, veita þeim viðurkenningu fyrir góð störf, og almennt styðja þær til árangurs.

Umræðan í samfélaginu skiptir óneitanlega miklu máli og fjölmiðlar, foreldrar og skólaumhverfið hafa mikil áhrif á skoðanir og viðhorf barna og unglinga til hinna ýmsu málefna. Frasar á borð við að gera eitthvað „eins og stelpa/kelling“ hefur í gegnum tíðina verið notaðir sem móðgun til að lítillækka og kvengera karlmenn. Mikilvægur þáttur í því að breyta hugmyndum okkar um konur í íþróttum (og konur almennt) er að taka eftir svona talsmáta og gagnrýna hann. Að gera eitthvað eins og kona má þýða það að gera eitthvað vel. Jafnframt þá getur það, að tala t.d. um landsliðið annars vegar og kvennalandsliðið hins vegar, verið óæskileg orðanotkun. Ef við viljum aðgreina kvenna- og karlaliðin í umfjöllun um íþróttir er mikilvægt að það gildi jafnt um bæði kyn.

Hvort sem þú æfir íþróttir eða ekki þá getur þú haft gríðarleg áhrif á leikinn. Stelpurnar eru nú þegar til staðar í leiknum og það er á ábyrgð okkar hinna að tryggja sýnileika þeirra og styðja við bakið á þeim. Tölum um þær, mætum á leiki, hvetjum þær áfram, skrifum fréttir um árangurinn þeirra og jöfnum hlutverk kynjanna í stjórnunarstöðum sem viðkoma íþróttahreyfingunni. Mætum og tökum þátt í samfélags- og fjölmiðlaumfjöllun. Stuðningurinn og utanumhaldið skiptir gríðarlega miklu máli fyrir íþróttafólk og eflir það til dáða. Það erum við sjálf sem myndum íþróttahreyfinguna og við getum mótað hana þannig að hún styðji við og bjóði alla velkomna.

Í samfélaginu okkar er nógu mikið pláss fyrir velgengni okkar allra. Það er mikilvægt að fyrirmyndir okkar séu fjölbreyttar svo að sem flestir geti speglað sig í þeim, hvort sem það eru konur, karlar eða jaðarsettir hópar. Við höfum öll áhrif á fólkið í kringum okkur, meðvitað og ómeðvitað, en hvort viljum við að þau séu jákvæð eða neikvæð áhrif? Fjalla ég sem fréttamaður jafnt um leiki íþróttakvenna og íþróttakarla og fjalla ég um íþróttakonur og -karla á svipaðan hátt í umfjöllun minni? Passa ég upp á það sem stjórnandi íþróttafélags að þjálfarar innan félagsins séu bæði karlar og konur og fá konur pláss í stjórn félagsins þar sem mikilvægar ákvarðanir eru teknar, jafnvel þær sem varða hagsmuni kvenna? Hvernig tala ég sem foreldri um konur í íþróttum í kringum börnin mín? Sem íþróttaþjálfari, sé ég til þess að framkoma mín sé vönduð og byggð á virðingu í garð iðkendanna minna? Er ég fyrirmynd?

Íþróttirnar eiga að vera lausar við kynferðislega áreitni, fordóma og annað ofbeldi. Verði íþróttakonur fyrir ofbeldi innan íþróttanna er mikilvægt að þær geti sagt frá því og leitað réttar síns án þess að það hafi áhrif á framtíðarmöguleika þeirra í íþróttunum. Það er ekki nóg fyrir íþróttafélög og stjórnendur að segjast styðja jafnrétti heldur þurfa þau að tryggja það að iðkendum sem stíga fram sé trúað og að hart sé tekið á öllu ofbeldi. Hvers kyns fordómar og ofbeldi hafa áhrif á líðan og sjálfstraust iðkenda sem getur haft gríðarleg áhrif á árangur þeirra og eykur líkurnar á brotthvarfi þeirra úr íþróttunum. Hægt er að koma í veg fyrir ofbeldi að miklu leyti með fræðslu um eðlileg samskipti og mörk, sem og aukinni eftirfylgni stjórnenda.